Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
wat als poëzie zomerswarm puft
verhitte verzen drijven
in een plas van zweetparels
en letters lui en loom
vandaag geen nieuwe zinnen weven
woorden glimlachen een blauwe lucht
slenteren in het zwoele van het middaguur
tot ze uitgedroogd
in de schaduw een terrasje mijmeren
en lippen dorstig van wat koelte drinken
toch is eentje nog wat speels
ze dicht een luchtig briesje
dat verleidelijk met haar jurkje speelt
en als een erotisch minnen
in het dichtveld van haar benen kuiert
© Merel
een jaar geleden namen we afscheid van Yasmine
een jaar geleden schreef ik twee gedichten
eentje kon je vorig jaar lezen
het tweede lees je vandaag …..
er blijven gebarsten klanken aan je lippen hangen
nu ze in de doodse stilte geen uitweg vinden
en noten eens gevuld met warme zinnen
wentelen zich in een steenhard omhulsel
zelfs het afscheid blijft achterwege
verdrinkt in tranen van verdriet
en een melodie ooit door jou gezongen
raapt vergruisde maanstralen op
die eens nog licht ontvlambaar waren
de woorden van een lied rennen je adem achterna
proberen je hijgend in te halen
maar de namiddagzon kleurt vergezichten zwart
en dode dagen staan je reeds op te wachten
© Merel
het lijkt alsof zwoele wolken
verliefde blikken mijmeren in het zomersblauw
en het jurkje
te warm gedicht
beweegt blozend
in de takken van die ene appelboom
hoe een zuchtverlangen uit een vrouw ontsnapt
het muze vuur haar dichter streelt
een hete adem vanuit haar navel
zoen verwarmend zijn lippen verleidt
er kriebelen zinneprikkels in haar schoot
en met een vrouwelijke tederheid
fluistert ze liefdeswoorden
in de golven van zijn buik
© Merel
ik ben een zomernacht
met zwoele blik
verleid ik een jurkje
dat veel te warm
met een speels gebaar
het stofferig omhulsel
van een vrouw uitkleedt
een windzucht ontsnapt
uit de intieme honger van een man
op zijn lippen danst een zoen
met rode wangen in zijn schoot
en een hitte niet te stillen
parelt liefdesdruppels op haar huid
© Merel
en wat als ik je zomerdroom mag zijn
met mijn muzedicht tot bij je kom
doorwaadbaar
als een blosjes sluier
kijkt mijn vrouw zijn je verlangend aan
ik schep voor jou een ruimte
onder die ene appelboom
waar vrucht gemijmer rijpt
en windzucht als vingertakken
een knetterende symfonie componeert
op de inspirerende golven van je huid
© Merel
het verontrustte hem
hoe in de stilte van het dauwhart
zelfs tranen naar adem hapten
verbitterd zwegen
alsof de ziel werd meegesleurd
in de stroming van het wondvocht
hij zocht naar iets
al was het maar een fluisterwoord
een boei van schakelzinnen die bevrijding bracht
tot klapzoenen zijn onderweg bekoorden
hij ontroerd zwachtels losweekte
liefdevol haar pijn afschraapte
en een nacht voor haar weefde
in de armen van zijn ik
© Merel
het werd stil
in het dauwhart van die ene klaproos
het ochtendlicht slikte zijn adem in
en wolken klitten samen
huilden verwrongen pijn
om woorden
die geen windbries vonden
ze bloosde geen verlangen meer
het vruchtzaad
kreunde een gebarsten huid
waaruit neveldruppels traanden
en wachtte tot de nacht
zijn mantel om de wonde zwachtelde
© Merel
ik kom je dichtvrouw tegen
aangespoeld
vanuit de mijmergolf die je ooit droomde
het lijkt alsof ze je zuchtwoorden hoort
weet ze me te vertellen
en in haar bij je willen zijn
dicht ze haar armen in je beven
ze heeft die ene zonzoen in haar ziel bewaard
of je het nog wel weet
hoe dit je eens verwarmde
en het maanzaad
ooit gedicht in het dempen van het licht
rijpt al die tijd vruchtminnend in haar schoot
vannacht fluistert ze met stille stem
mag je slapen in haar poëziebundel
misschien maakt ze je wakker
met haar vingers die verlangen schrijven op je huid
© Merel
ze lijken niet verbaasd, mijn genen
schudden verzwakt hun hoofd
en murmelen met stille stem
hoe de speling van het lot
zijn stroom heeft uitgezocht
zoals die ene dauwdruppel
waarin het kristallicht geen weerspiegeling meer dicht
en toch
fluistert mijn ziel
is er iets dat zijn onderweg kleurt
hoe ondanks zijn nevelhorizon
levenswijsheid hem verwarmt
en het kind van mij met andere ogen
de mooiste lichtbundel weer ontmoet
© Merel
waarom heb je in zijn licht geknipt
mompel ik tegen mijn genen
knijpt het je keel niet dicht
nu je ziet wat je hebt gedaan
hoe het kind van mij
zijn horizon in de schemer vlecht
en witte bloemen
in zijn gezichtsveld grijze spinsels lijken
ik heb je niet gezegd
om andere ogen uit te broeden
die zich half versleten nestelen
in veel te jonge blikken
ik lees vraagtekens in zijn pupil
en wieg ze in mijn moederhart
© Merel
ogenindeschaduw 