Vannacht

 

         Voor mijn moeder …. nu 18 jaar geleden

vannacht zal anders zijn
staat het afscheid dicht bij mij
brengt de herinnering me weer naar die ene kamer

hoe je ademzuchtend vocht
het laatste van je zelf nog even vasthield
al lag je daar lijkbleek
en herkende je me niet meer

ik wilde je pijn even in mijn armen wiegen
je een veilig onderkomen geven
zoals ik ooit geborgen
in je moederschoot mocht wonen

maar ik zag het lijden in je blik
en kon alleen maar zeggen
het is goed geweest
ik laat je gaan

       ©   Merel

 

Ik wil

ik wil kleuren voor je dichten
je genen in het licht versieren
heldere blikken in je zenuwbanen mijmeren

ik kijk je ogen hartverwarmend aan
wil je de mooiste bundel geven

en net als ik denk het lukt me wel
komen zwarte kraaien aangevlogen
ze prikken al mijn willen stuk

en de glans waarvan ik hoopte
dat zijn wortel weer zou blozen
stormt struikelend uit je kassen
en kijkt me onheilspellend aan

          ©   Merel

Dan raast een storm

dan raast een storm bonkend in haar tuin
de laatste bladeren
vlechten een krans van welbehagen
proberen grijze schimmen te verjagen

en de wind heeft met haar te doen
trekt zijn dichtmantel aan
fluistert woorden in haar schoot

hoe genen ook het mooie aanraken
klaprozen steeds weer groeien
en iets van haar
in haar kinderen openbloeit

          ©  Merel

Dan stokt je adem

dan stokt je adem voor heel even
blijft het slikken steken ergens halverwege
en zwarte kraaien kerven krassen in je ziel

het is alsof het voelen zich weer herhaalt
de pijn, de angst
het niet begrijpen
hoe de herinnering hem mee naar buiten neemt
en hoopt dat hij de toren nog kan zien

je houdt het loslaten in je handen
het lukt je wel alleen vandaag heel even niet
je ziet hoe grijze schimmen met hem dansen
en je genen die je ongenaakbaar in de ogen kijken
geef je zonder het te willen aan je kinderen mee

                   ©  Merel

Ze dicht

ze dicht wat woorden  in je ziel
als het aanraken van je zinnen
en het mijmerend ontwaken
van een sluimerend iets

ze kijkt je aan met een zachte blik
gewikkeld in een huid van tederheid
ze heeft je kern lief
en spint draden van verbonden zijn

           ©  Merel

In de weerklank

  voor de 4 verongelukte meisjes 
  en al de andere verkeersslachtoffers

in de weerklank van wat woorden
krijst de adem van een kind
een laatste stuiptrekking in rouw gehuld

de dood staat met zijn zwarte mantel klaar
en een levensdraad in jeugd gekleurd
zwijgt voor eeuwig in haar onderweg

en in de tranen van het niet meer zijn
galmt tandenknarsend een echo
het ineenstorten van verdriet 

              ©  Merel

Hoe tederheid

hoe  tederheid in woorden groeit
als ademzinnen in het licht gedicht
haar ziel geen schroom meer kent
in alle stilte openbloeit

en jij onuitwisbaar
je naam schrijft
in het vertrouwen van die ene vrouw

          ©  Merel