Voor Myrjam

ik heb woorden gevraagd je fluister lief te wiegen

ingetogen tot bij jou te komen

je te verwarmen door dicht bij je te zijn

nu de kilte van vandaag je zo omringt

ik heb ze gewikkeld in wat troost

met zachte lagen om even in te schuilen

nu zij in wiens schoot het voor jou ooit begon
daar aan de overkant voor altijd haar ogen sluit

Mijmerspoor

uit het mijmerspoor van de nacht

wandelt de bruidssluier van de dageraad

ze geeuwt nog even

rekt zich gemoedelijk uit

heeft wat ochtend kristallen in haar armen

die wachten op een zoen van de zon

de lucht kleurt veelbelovend

en in de spiegel van het tijdloze
groeit het gefonkel van een stralende lach

Golfzinnen

onder het liefdevolle van de maan

kruimel ik letters van verlangen

ze blozen zachte woorden van ik heb je lief

daar bij het mijmerend hart van het water

wacht ik op het bootje dat in je gevoelens stroomt
als je uitstapt mag je in het mooiste van mijn zinnen golven

Woordeloos

geschreven vrijdagavond zo rond het klokje van middernacht

het is bijna middernacht

er komen woordjes aangelopen

een beetje buiten adem

vragen ze of ik nog aan hen denk

het is al laat en ze willen zo graag verstrengelen

gemoedelijk dansen met het vruchtvlees van een dicht

ik zucht heel even

weet niet wat schrijven

kijk vertwijfeld om me heen

ik zie een dromerige blik

aan het weefgetouw van de nacht

zweven draadjes van gelukkig zijn

er groeit een warme glimlach in de duisternis

tussen de sterren schommelt een mijmerend gevoel

en de maan zoent de tranen van de wolken weg

ik laat me drijven in de stilte
woordeloos weet ik niet wat zeggen

Ik zou

vandaag 23 januari zou mijn moeder 84 jaar worden

ze is helaas voor altijd 61 jaar gebleven

ik zou je nog zo veel willen zeggen

zo veel met je willen delen

zo veel vragen

ik vlinder me in mijn dicht op zoek naar jou

dat ik woordjes kneed tot zinnen heb je nooit geweten

ik windzucht me naar de witte wolken watten huisjes

beeld me in dat je van daar uit samen met mijn grote kleine broer
als een zomerstreling mijn onderweg verwarmt

Elfen sprookje (3)

nog even kijkt het elfje naar het wonder

de zon geeuwt een laatste keer

daar is de eerste knipoog van een ster

en de maan wandelt gemoedelijk over de zee

haar oogjes vallen langzaam dicht

ze voelt zich geborgen bij de meeuw

met wat zeewier beschermt hij haar

tegen de koude nachten van het strand

hij streelt haar kleine vleugels glad

haar laatste zorgen worden weggespoeld

ze droomt niet van kabouterhuisjes

er wapperen geen mooie beelden aan het takkenbos

in haar droom ziet ze die grote plas

het lijkt zelfs alsof iets gemoedelijk naar haar wuift

zo veel – ze weet niet wat het is –

ze telt het op haar elfen vingertjes

het zijn er tien en dan nog eens zeven

ze zwemmen met zijn allen dicht bij de branding

is het een droom of kijkt ze even met open ogen

morgen vraagt ze het aan de meeuw

misschien heeft hij ze ook gezien

Elfen sprookje (2)

het elfje nestelt zich in zijn meeuwen vleugels

ze veegt weg die laatste traan

voelt zich op haar gemak

haar hartje klopt terug wat trager

laat ons eerst wat rusten zegt de meeuw

het duurt niet lang meer voor het donker wordt

je mag slapen hier heel dicht bij mij

ik zal je wel beschermen

maar eerst wil ik je iets laten zien

dat ene iets zo wondermooi

de lucht verandert van kleur

warme tinten weven gouden draden

er is de zon zo reuze groot

met kleine beetjes lijkt ze te verdrinken in de zee

het elfje houdt haar adem in

kan de zon wel zwemmen vraagt het elfje met aarzelende stem

wat als ze morgen kletsnat niet meer kan schitteren

dat is het magisch mooie van een zonsondergang

fluistert de meeuw met stille blik

zie je hoe de rimpels van de zee

verstrengelen met haar zachte streling

slaap nu maar
morgen ontwaakt ze weer in haar schoonheid

Elfen sprookje

wie ben je vraagt een meeuw

ik heb je hier nog niet gezien

je bent zo klein

zo broos

je beeft

met je transparante vleugels

half weggedoken in een schelpenhuisje

ik zie een traan

ben je soms bang of heb je verdriet

ik ben een elfje uit het verre sprookjesbos

een dochtertje van de lieve elfen fee

ik was wat uitgelaten

speels en dacht niet na

ik speelde haasje over met de wolken

tot ik plots zo moe werd

heel even rustte tussen zachte watten

plots werd ik wakker in het zand

ik weet niet waar ik ben

zo veel water heb ik nog nooit gezien

ik wil naar huis maar weet niet hoe

ik mis de wind die met de bomen speelt

de kabouters in hun rood wit huisje

mijn vriendjes om mee te spelen

vertrouw me maar fluistert de meeuw

ik neem je mee naar de branding

samen luisteren we naar de boodschap van de zee

hoor je het lied dat ze voor ons zingt

zie je hoe lichtstralen met de golven stoeien

ik begrijp wel wat ze ons vertellen

er is een plekje voor jou tussen mijn vleugels

ik breng je terug naar je sprookjesbos

de wind toont ons wel de juiste weg

Ik kom terug

ik kom terug fluisterde ik

zo zacht

dat de wind het bijna niet hoorde

daarom schreef ik het

in de branding van gelukkig zijn

gekoesterd door het licht van de ondergaande zon

en een schelp die het meenam in haar gedachten

Het knispert

het knispert naar het weekend

wat zand dat ik in mijn schoenen vind

de stilte in mijn binnenzak

de adem van de lucht die me verwarmt

het ruisen van het lied

alsof een zeemeermin het mooiste van haar geeft

de meeuw die het aan de wolken vertelt

ze komt vast en zeker nog terug

	Hilly Nicolay op Mama
	Sjoerd op Mama
	willyfotoblog op Mama
	andkfotorantje op Mama
	't is ZON-nebloem :o… op Mama