Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
ze wist niet wat het was
het leek alsof iets haar stille lippen streelde
ze voelde zich verlegen
en blikte rode blossen naar het mijmerstrand
een meeuw ving haar tranen op
wees naar de zandkorrels van zijn woorden
hoe ze warme zinnen vlochten
in de golfbreker van haar hoofd
een zoen vroeg aan haar wang
mag ik heel eventjes naar beneden kuieren
slenterde zachtmoedig langs de ronding van haar mond
en zong zijn wiegelied alleen voor haar
© Merel
er schaatst een traan over ijskoude lagen
met in haar hart de weerspiegeling van die ene dag
ze zoekt wat troost
maar struikelt over een sneeuwsilhouet
zou het kunnen dat versteende sporen
een zonnebloem glinsteren
een schouder naast haar glijdt
en haar gelaatsscherven met zijn adem verwarmt
zou het kunnen dat het huilen als een bergkristal schittert
en de wind een glimlach zoent op haar stille lippen
© Merel
het kind schommelt heen en weer
in de buikgolven van een schaterlach
en haar meisjesjurk duizelt van genot
een vogel knipoogt een ogen blik
en in zijn snavel
schittert de schoonheid van haar zonnevlechten
zo speels
kleedt ze de laatste dagen van de herfst uit
en nu stil zijn
fluistert ze naar poppemie
het duurt niet lang meer
dan hoort ze vast en zeker
de eerste voetstap van de sneeuw
© Merel
het mijmerbeeld kijkt om
ziet hoe kinderogen
vol verwachting de dageraad fonkelen
en pretlichtjes
danspasjes oefenen
met een vroege herfstzon
ze komt terug
dicht haar droommantel voor dat ene meisje
samen touwtje springen
met de kleuren van de regenboog
© Merel
op een vensterbank van kinderlippen
schommelt een droom wangen blozend in haar onderweg
ze kneedt een transparante glimlach
waarin een bundel zachte woorden weeft
en dauwdruppels dansen parelbruiden
met het intieme van het lichtinval
ze zoent haar voelen wakker
streelt het weerzien van de dag
neemt haar popje lieflijk in haar armen
misschien is ze nog maar een vleugelslag verwijderd
van het mijmerbeeld dat in haar leeft
© Merel
Hier werd ik heel stil …. het beeld bleef dicht bij me, ik kon het niet loslaten
http://mijnnikonenik.wordpress.com/page/2/
woorden knielen naast haar
wikkelen zich in een eindeloze stilte
nu het levensverhaal de strijd verliest
en het kind versteend
zelfs geen dromen meer weeft
een machteloos gevoel snikt warme tranen
probeert ijskoud even aan te raken
wie weet misschien
als het huilen verstrengelt met de nieuwe dag
en een mantel beschermend het verdriet omarmt
alleen haar naam kun je nog wiegen in je schoot
pijn kreunt wonden niet te deppen
en in de smart niet te begrijpen
krijst plots een vleugel ik kan niet meer
© Merel
zonder woord is ze gevallen
ze dacht de grijpvingers
van het kwijlend verlangen te ontglippen
maar ze struikelde over haar bonkend hart
en de angst die haar beklemde
metselde een muur van grijnzende letters
met op zijn lippen opengesperde woorden
die vluchten kun je niet meer dansten
ik zag haar liggen in een bloedplas van schaamte
ineen gedoken in haar heuvels
die nog steeds stille tranen schreien
en in haar handen
wiegt ze een scheurbuik van verwelkte kinderdromen
© Merel
en plots verkrampten regenbuien
even ademden ze niet meer
om dan in alle stille
een laatste traan te schreien
langzaam naar beneden glijdend
bibberend langsheen het schaamrood van hun wangen
ze hadden er niet bij nagedacht
voelden zich vrolijk en uitgelaten
toen ze uitbundig een zondvloed schiepen
ik schaam ze zo
fluisterde een uitgetelde regenbui
en wierp een trieste blik naar de aarde
nu ze zag hoe de rivier kolkend in zijn niet meer kunnen
zich een weg zocht buiten de oevers van zijn grenzen
© Merel
ik ren ze achterna
probeer ze in te halen
maar de regendruppels
die eerst nog mijmer dromend naar beneden dwarrelden
hunkerend naar de rode laarzen keken
en al dansend nieuwe buien de herfsttango leerden
worden agressief
en het lijkt plots alsof ze de vermenigvuldigingsdans paren
ik roep ze toe om eindelijk op te houden
maar de wind neemt mijn woorden mee
en de eens nog speelse plassen
overstromen zonder medelijden in hun blikken
© Merel
zonder schroom bonkt een najaarsstorm
als een passionele minnaar in je tuin
en zelfs je zinnen
bewegen onrustig in je buikgewoel
je wil de windkracht uit je ogen wrijven
knoopt je jas wat dichter tegen je aan
het is alsof bomen uitdagend naar je kijken
en hun takken lijken plots gevaarlijke krijgers
en toch is er iets dat je bekoort
zijn het de regendruppels die je trachten te verleiden
de wolken die knipogend je begroeten
of is het een onstuimig gevlinder met je lokken
je hebt rood gekleurde laarzen aangetrokken
en danst een wals met de novemberplassen
© Merel
ogenindeschaduw 