Loslaten

ik kon niet anders dan je loslaten
en je vloog gedragen door de wind
met in je rugzak je droom voorzichtig ingepakt

de schoot die je ooit droeg
fluisterde heel stilletjes hij zal zijn weg wel vinden
ook al huilde even een moederhart

kijk eens naar omhoog mijn zoon
er vleugelt een glimlach dolgelukkig tussen het wolkendek
uitbundig zwaaiend naar de draadjes van verbonden zijn
ik kom dicht zo dicht steeds een beetje dichterbij
tot ik je in mijn armen neem en fluister
zoonlief ik zie je graag

          ©  Merel

Nachtlichtje

je vraagt naar een nachtlichtje nu het duister geeuwt
ik wuif naar de maan
rol de loper voor haar uit

zet het raam op een kier
en in het transparante van haar schijnsel
wikkelt ze je in een glans van liefde

              © Merel

Winter in je herfst

vandaag lijkt het alsof je herfst stilaan de winter omarmt
je benen zijn zo moe
verbroederen met het kraken van de takken
tussen het zuchten door kreunt ik kan niet meer

je kwaaltjes worden ouder en voelen echt niet goed
net als de bladeren verlies je van je levenssap
weemoed wankelt onrustig in de gang 
in je ogen lees ik uitgebluste rimpels

ik maak me zorgen om jou mijn vader
je schuifelt elke dag een beetje trager en dat doet pijn

              ©  Merel

Ik zandkorrel me

ik zandkorrel me dichtbij de voetstap van de zee
dicht een vuurkorf op een verlaten strand

hoe je huivert aan de branding van verdronken verzen
een koude windvlaag in je kruipt
zwangere buien stormen in papieren bootjes

ik heb wat vonken voor je meegebracht
fluister met stille stem hoe in de barensweeën van de maan
een lichtbundel gemoedsrust in je zinnen fonkelt

              ©  Merel

Woorden als stuifmeel

soms blijft een woordje, een zinnetje hangen.  Heel dicht bij me, voelt het alsof ik het vast moet houden tot het groeit tot zo veel meer. 

Met dank aan Lies en vooral aan Karien De Deyne die het mooie ‘woorden als stuifmeel’ letter kapte

 

http://liesonderweg.skynetblogs.be/archive/2013/10/20/woorden-als-stuifmeel-7961716.html#comments

 

vandaag dwaal ik door het mijmerbos
ik ruik de geur van spinnende herfstdagen
aan de takken hangen letters die me bekoren

of ik ze wil plukken
bestuiven met wat droomblikken
besprenkelen met het sap van de ondergaande zon

ik wieg hun schoonheid in mijn armen
geef ze de tijd om stilletjes te groeien
morgen zaai ik woorden als stuifmeel op een blanco blad

                     ©  Merel

 

Poëzie

soms is ontwaken als poëzie
het strelen van letters
die verstrengelen in zinderende zinnen

            ©  Merel

Of je

of je het ook zag
de glimlach van de maan

als een prima ballerina
dansend op de spitzen van de nacht
brak ze door het wolkendek

ze vlocht een krans van zachte stralen
legde een slaapliedje
op het hoofdkussen van het slapengaan

             ©  Merel

Een regenboog van kleuren

zal ik voor jou een regenboog van kleuren dichten
verwarmd door de armen van de zon

kom ik neem je mee naar die ene glijbaan
waar heldere tinten dansen met het licht
zie je hoe het hemelsblauw uitbundig naar je wuift
het rood verleidelijke klaproos zoenen bloost

ik droom voor jou het groen van prille lentedagen
waar boterbloempjes lieflijk pronken in hun jurkje in het geel
en dat vleugje roze, je dacht aan een verse vrucht
knipoogt dolgelukkig naar het wit van een laatste herfstroos

het grijs en zwart heb ik vaarwel gezwaaid
nu een regenboog van kleuren je staat op te wachten

                  ©  Merel

Ik laat je rijpen

ik laat je rijpen in mijn schuifje van letterdichten
vlakbij het gespinsel van woorden

het mag een beetje openstaan
zodat het licht hunkerende zinnen bloost

eens zal ik je bloemlezen in prikkelende verzen
onder het vergezicht van een mijmerende maan

             ©  Merel

Dan is er nog

dan is er nog die ene mijmerbloem
ze bloeide open
in een van de laatste lichtbundels van september

ze draagt de schoonheid in haar kern
strooit zachte woorden
tussen de regenwolken van oktober

en als het donker weemoedig donkert
legt ze haar mooiste zinnen in de wind
het vruchtbeginsel van een verre lente

         © Merel