Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
Het was een donderdag, 29 november 1991
Het is een donderdag, 29 november 2012
Het is 21 jaar geleden dat mijn moeder aan haar laatste reis begon
ik kristal glans eenentwintig parels
in het lichtveld van die ene ster
voel me gesterkt nu in de witte bedding van de moederschoot
mijn grote kleine broer veilig zielsdicht bij haar mag wonen
© Merel
voorbij het oog van het ontwaken
in het klankspoor van de stilte
draagt het licht de laatste resten
van eenzaamheid in haar armen
nog even wiegt ze het heel zachtjes
in de weerspiegeling van open zinnen
streelt het mijmerend verlangen in haar schoot
kneedt geborgen zijn in de voetsporen van haar navel
© Merel
ik ontmoet je in het blikveld van mijn vrouwenogen
glijd in de stroom van je liefdeslied
leg je teder op de schommel van mijn lippen
zoen voor jou mijn mooiste zoen
© Merel
ik leg mijn handen
in het ochtendrood van je avondmijmering
pluk voor eens geen woordjes
uit het tuintje van mijn ziel
in de stilte van het verwonderd kijken
voel ik me klein en zo dankbaar dat ik mag zijn
© Merel
blauw
zo hemelsblauw
ik wil wel naar je wuiven
maar vind geen witte wolken watten huisje
© Merel
er bewoog iets diep van binnen
aarzelend
het wilde zich niet kwetsen
aan scherven van gebroken zijn
er bewoog iets diep van binnen
hoopvol
als het ontwaken van de zon
zou het een glimlach kunnen zijn
© Merel
het leek alsof je klankschalen vulde
met woorden
gezongen in het licht van het goed gevoel
een melodie van zielsnoten
gebotteld in het timbre van genieten
© Merel
ook voor Joke en Pascale
ik dicht voor ons een bankje van verbonden zijn
schud mijmerend wat kussens warm
of jij het ook voelt vraag ik met stille stem
het lijkt alsof het zachte watten donsjes zijn
geplukt uit hun witte wolken watten huisjes
we dromen ons heel dicht bij broer en zus
weven vertederende herinneringen
met nu een lach en dan weer eens een traan
hoe de schommel van ik mis je steeds heen en weer beweegt
we ons wiegen in de blikken die elkaar begrijpen
we kijken even naar omhoog
zou het kunnen dat daar hun huisje staat
of wachten we samen op die ene ster
hoe ze fonkelend vertelt misschien ben ik het wel
wat als we nu eens stilletjes wuiven ik hoop dat je gelukkig bent
© Merel
in de buik van je droom
schommelt ze licht gevend
op het ritme van kriebelende grassprietjes
die je mijmerboom omarmen
© Merel
het was een weekend
een november Barcelona weekend
in de ogen van haar zoon ver weg
nu voor even zo heel dicht bij
las een vrouw de glimlach van gelukkig zijn
de warmte in zijn hart
het voelen van het lukt me wel
de liefdesblikken die hij straalde
ze nam het met zich mee
als een knipoog vlammetjes in haar zielenkamertje
© Merel
ogenindeschaduw 