Hoe een roos

Hoe een roos
Doorn prikkend
Pijnlijk in het voelen was
En een druppel
Rood doorlopen
Een weg zocht naar het veld van stille smart
Dat was wat ze had verwacht
Maar ze zag hoe een dauwdruppel
Parel kussend
De bloem beminde
Hoe fluwelen blaadjes vol verlangen mijmerden
In alle stilte fluisterden
En spraken van een lichtgevend iets
Dat warmte in de harten bracht
Hoe de zon haar minne liefde
Vertelde hoe sierlijk ze wel was
Ze moest niet bang zijn
Als straks het avondlicht ging slapen
Er was de maan die haar zou beschermen
En sterren die fonkelden als een wiegelied
Zodat ze morgen weer zou openbloeien
En flarden van ontroering bracht
Voor ieder die het mooie in haar zag

Micheline Cuypers

Zo klein

Zo klein
Te klein om mijn blikveld te kruisen
En toch voelt het alsof ze me roepen
Die vergeet mij nietjes
Ik buk mij
Zoek en zoek en zoek
Zou het kunnen
Dat kleine iets
Ja ik hoor een zacht gefluister
Al het mooie dat je nu troebel ziet
Ergens in je herinnering blijft het dicht bij jou
En ook al is het niet
Toch lijkt het soms bijna dan toch
Alsof je het met heldere ogen ziet
Want ook met wazige kijkers
Huiver je van de adem van het mooie rondom jou

Micheline Cuypers

Een zondag ochtend

Een zondag ochtend
Zo doodgewoon
Het geluid van koffie
Langzaam pruttelend
De radio die zachtjes speelt
Even kijken naar de nieuwsberichten
Ontbijt met fruit en havermout
Ik geniet ervan
Mijn ochtendritueel steeds weer
Of toch niet.
Ik ga even terug in de tijd
Een heel klein beetje maar
Open de koelkast
Neem het blozend rood eruit
Met veel verlangen prikkelt het mijn smaakpapillen
Die eerste aardbei van de nieuwe lente

Micheline Cuypers

Heel stilletjes

Heel stilletjes luister ik
Zo dichtbij de appelboom
Vertelt hij me zijn verhaal
Hoe alles zich herhaalt
Hoe zijn kale takken stilaan ontwaken
Zo ontvankelijk voor het licht en warmte
Groeit er een verlangen
Het duurt niet lang meer
Dan bloesemt hij een bruidskleed
En schittert hij in al zijn schoonheid

Micheline Cuypers

Mijn kunnen

Ik daag mijn niet kunnen uit
Voel de kracht van mijn wel nog kunnen
Er is zo veel om in te geloven
Ook al is mijn horizon zo klein
Al zie ik je lach rimpels niet
Kan ik je gevoelens niet lezen
Er is het wazige van je zijn

Enje stem die me verwarmt
De zon die vrolijk schijnt
En ook al ben ik licht schuw
Het vertelt me dat de lente rondom me danst
Ik pluk de kleine dingen in mijn onderweg
Schik ze in woorden die zinnen bekoren
Zo dankbaar dat ik dit kan schrijven

Micheline Cuypers