Tussen

tussen kriebel krabbels van wat noten
bewegen de eerste akkoorden van lente mij

ik huiver vertederende gevoelens
in de klankschaal van je lied

in het getokkel van het nu
verwarm ik de snaren van je gitaar

       ©  Merel

Je proeft

je proeft de adem van een late avond
nog even
dan vlecht de nacht zich in het slapengaan

je bent nog niet echt moe
in je buik bruisen mijmerende bubbels
vol verlangen prikkelt je hoofd in mijn schoot

            ©  Merel

In ons huiddicht

in ons huiddicht van samen zijn
smelt verlangen

liefdevol

druppelsgewijs
als een ijsblokje

in de navel van vertrouwen

            ©  Merel

Gebroken

gebroken
wil ze vluchten
ver weg van de gebarsten meisjeskamer
niet meer verstikken in verscheurde weefsels

rustgevend
wil ze verdwalen
in het zacht-zijn van het licht

het licht dat jij haar gisteren gaf

          ©  Merel

Broer (3)

ik zou zo graag lente kriebelen
in je been dat niet meer kriebelt
in je stem zo verzwakt

ik zou zo graag lente kriebelen
in je zomer die nog slaapt
rotsvast geloven dat ze voor jou zal zomeren

             ©  Merel

verdriet

wat met verdriet
het staart naar een leegte niet te omvatten
de buikpijn in de schoot waar alles ooit begon
huilt tranen die stromen naar een stroom van stilte

             © Merel

Hoe verwarm je troost

Voor alle slachtoffers en familie, niet alleen zij die nu begraven worden maar ook al diegenen die vergeten worden, waar niet over gesproken wordt

hoe verwarm je troost
nu ijskoud naast je wandelt

je struikelt over woorden
weet niet welke op te rapen
zoekt naar de zin van het gebeuren
maar zelfs hij buigt verweesd het hoofd

        ©  Merel

Mijmerend

mijmerend in mijn zielskamertje
tussen de kussens van zo mooi
straalt gelukkig zijn een terugblik van die ene dag

af en toe schud ik ze even op
voel hoe vonken golvend mijn schoot verwarmen

een glimlach komt dromend naast me zitten
waarom we niet proefden van appels blozend om in te bijten
kruimelt een knipoog die wij alleen begrijpen

           ©  Merel

Niets is nog

niets is nog
een lach die niet meer lacht
een knuffel die niet meer knuffelt
een stem die niet meer spreekt

niets is nog
een bed zonder slaap
een stoel zonder warmte
een kamer zonder adem

niets is nog zoals het ooit eens was

             ©  Merel

Waarom

voor alle slachtoffers, familie en scholen van de busramp

zo lang naar uitgekeken
dromend hoe het zal zijn

eindelijk vertrekt ons zesde klasje
dag mama dag papa
dag school dag iedereen
kijk eens hoe ik zwaai
voor je het weet ben ik er weer

verse sporen in de sneeuw
ik sta stevig op de latten
dapper bergaf wie had dat gedacht

koffers zijn weer ingepakt
nog een laatste bergblik wat was het mooi
uitgelaten in de bus
nog even en we zijn weer thuis

tot een knal …. en dan niets meer
een doodse stilte die geen adem vindt

de schoolpoort huilt dit kan niet zijn
lege banken zonder juf
onzekerheid
het niet weten of je kind …

waarom …. waarom

         © Merel