Sprookjespad

Met dank aan Mickey’s vertelblog

 

daar voorbij het bruggetje 

begint in haar verbeelding het sprookjespad 

het is niet zo maar een bos 

met wat geluk ontmoet ze straks een kaboutertje

zie daar danst een vlinder 

eens even heel goed kijken 

misschien zit er wel een elfje op zijn rug 

nu heel even stil zijn

hoor je hoe de boterbloemetjes fluisteren 

straks komt de prins langs op zijn witte paard 

daar voorbij de bocht

droomt de prinses van haar eerste zoen 

een boom tikt lieflijk op haar schouder 

ga maar slapen onder mijn bladerendak 

om middernacht maak ik je wakker 

dan slentert de maangodin gemoedelijk in het rond 

straalt ze in al haar glorie haar zachtste licht

ze zwaait betoverend met haar stokje 

en jij trouwt dan met je prins

 

                ©     Merel

                     

Bij een foto van Gerda

Bij haar bijzonder mooie foto ‘heimwee’ postte Gerda twee gedichten over heimwee en ze vroeg of er nog iemand woorden wist te verzinnen 

 

alsof een oerkreet uit haar ontsnapt 

een schreeuw die van haar lippen rolt 

en je vraagt je af wat in haar beweegt 

is het heimwee dat aan haar knaagt

een vlaag van verdriet dat haar overvalt 

krijst ze gebroken woorden ‘ik kan niet meer’

of zingt ze vol passie de weemoed uit haar ziel

het vuur van gevoelens knettert vonken 

alsof een oerkreet uit haar ontsnapt

 

                 ©   Merel

 

Wat schrijf je

wat schrijf je vandaag vraagt het blanco blad

en een zonnestraal begint hoopvol aan de nieuwe dag

bloemen kleuren vrolijk hun mooiste tinten

op de tak van kijk eens wat ik durf

waagt een vogel pas uit het nest zijn eerste sprong

de geur van gras wandelt je tegemoet

en even verder stopt een auto voor een eend

op het bankje van de liefde verstrengelen handen

en een kleuter loopt huppelend tussen waterstralen

nog even en de avond schenkt zijn warme gloed

knipoogt even en denkt ik weet wat je gaat schrijven

 

                ©  Merel

Klaproos

je had het nog niet verwacht

dezelfde straat als gisteren

een doodgewone lentedag 

tot plots een gedicht naast je wandelt 

met rode letters die het weerzien blozen 

zoals klaprooszoenen in de berm

en de schommel in je ziel 

die fluistert zo blij je weer te zien

 

        ©   Merel

Soms

soms zijn er zinnen

nooit geschreven

ze blozen warmte

blijven ergens halverwege dwarrelen 

in de mijmerschoot van het gevoel 

het intens beminnen van jij en ik 

en een zucht zo vol van liefde 

 

          ©  Merel

Aan de oever

aan de oever van de vroege ochtend

ontwaakt een bankje langzaam uit haar droom

het is nog rustig

ze kijkt verwonderd om zich heen

ziet hoe mijmerdraden woorden spinnen

luistert naar het gefluister van de eerste zinnen

ze vraagt of ze even bij haar komen zitten

misschien komt straks de vrouw

en dicht ze het gemijmer

in de schoot van wie weet ooit doe ik er iets mee

 

                   ©  Merel

Voor Joke

Reacties van Joke op mijn ‘Broer’ woordjes

 

Alsof je dit ook voor mij geschreven hebt, 26 mei 5 jaar en mijn moeder 18 mei 8 jaar. Heel mooi Merel.

Gepost door: Joke  | 10-05-16

 

Denk aan jou en je familie en vanavond kijk ik eens naar de wolkjes. Sterkte.

Gepost door: Joke | 11-05-16

 

 

ik weet nog hoe je zei

vanavond kijk ik eens naar de wolkjes

en hoe je even later een merel

in het tuintje van vergeet me nietjes liet dromen

het wist me te verwarmen

 

vandaag wil ik heel graag

samen met jou naar die wolkjes kijken

met je mijmeren hoe zij die niet meer zijn

wie weet misschien wel gezellig keuvelen 

in die witte wolken watten huisjes 

 

als het missen huiverend naast je wandelt

kom ik met een boeketje herinneringen tot bij jou

zodat ook jij je kan verwarmen

en als je vannacht niet kunt slapen

kijk dan even naar omhoog

er is een ster die knipogend naar je kijkt

als een beschermend lichtje dicht bij je is

 

             ©   Merel

Ergens

ergens in mijn onderweg

kom ik goedemorgen tegen

mag ik nog heel even mijmeren

de glimlach van gisteren is nog niet wakker

ze slaapt zo mooi dat ik haar niet wil storen

heel voorzichtig wikkel ik me in de stilte van het zijn

neem de ochtend in mijn armen

en wandel op het ritme van een vrije maandag

 

           ©   Merel

Iets liefs

ik ontmoet iets bijzonders

in de bocht van ik ben verdwaald

 

ik ben de weg kwijt

fluistert het heel stilletjes

zit hier in mijn eentje

weet niet hoe het verder moet

ik wil zo graag geven

mijn voelen bubbelt van verlangen

zo veel liefs om uit te delen

wat doe ik daar nu mee

 

ik weet wel een plekje voor je 

zeg ik met stille stem

 

ik neem het voorzichtig in mijn armen

leg het onder het kussen 

van ieder die het kan gebruiken

straks als je gaat slapen

streelt het lieflijk je zinnen

 

          © Merel

Woorden

woensdagavond geschreven

 

er groeien woorden in mijn tuin

ze weten niet goed wat zeggen

keuvelen losse zinnen 

 

zag je de dichtvrouw vanmorgen

hoe ze uit het raam keek

de lucht was helderblauw

dat belooft dacht ze

en een zomers rokje

stapte haar vrolijk tegemoet

later kwamen er wolken

en ergens hoopte ze op een mals buitje

wat zuurstof voor als ze die avond ging joggen 

maar de buien kozen een andere richting

en gelukkig vond ze haar tweede adem

 

nu wordt het stilaan donker

woorden geeuwen en fluisteren

morgen zien we wel wat we schrijven

 

            ©  Merel