Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
Zacht heel zacht
Ruis ik in je zijn
Als een wiegelied dat door je aders stroomt
Liefdevol streel ik je huidgevoel
Vlinder een zoentje op je voorhoofd
Neem je mee onder de schaduw van de appelboom
Mijn lippen zoeken die van jou
En even vergeten we alles rondom ons
Micheline Cuypers
Het ruikt anders
De geur van regen laat sporen na
Het bladgroen in mijn tuin streelt mijn been
Het voelt verfrissend na de hitte
Ik beeld me in hoe druppels als kristalglans schitteren
Nu de zon zich weer laat zien
Blijf verwonderd staan bij een bloem
Weet hoe ze weer heel even wat zuurstof krijgt
Zo dankbaar voor het kleine beetje hemels nat
Micheline Cuypers
Er bewegen geen letters in de lucht
Alleen maar hemels blauw
Een terrasstoel in de schaduw wuift uitnodigend
En de vrouw die soms met woorden speelt
Denkt ik heb geen haast vandaag
Wikkel me liever in het lome van de zaterdag
En zoek de koelte op
In haar dicht heel dichtbij blik
Danst een witte vlinder tussen de lavendel
Er is het gekabbel van de vijver zo rustgevend
En het niets doen dat ze in haar armen wiegt
Micheline Cuypers
Ik open voor jou mijn verzen
In het dichterlijk gemijmer van de nacht
De maan gloeit blozende blikken
Het venster staat op een kiertje
Wie weet . . .
Micheline Cuypers
In het transparante van het zijn
Vleugelen woorden voorbij de schemering
Zo vol van vreugde door het licht
Eens zo poreus
Kwetsbaar met nerven die ooit braken
Als wrakhout niet te omvatten
Bloemlezen ze nu dat ene iets
Het hoopvol ontwaken
In de wortels van de nieuwe dag
Micheline Cuypers
Ik zie nog steeds je foto bij mijn ouders
Jij met je heldere kijkers
In een lichtblauw met witte strepen salopette
Jij het kleine meisje dat nooit vrouw mocht zijn
Veel te vroeg net geen vijf jaar sloot je je ogen
Je was zo moe kon niet meer
Ik denk nog steeds aan jou
En nu je vandaag jarig zou zijn vraag ik me af
Wat als je niet . . .
Misschien spring je nu wel touwtje op een wolkje
Straal je voor ons een zonnestraal
Misschien ben je wel de wind die voor ons zingt
Of wie weet een regendruppel als het missen in ons snijdt
Misschien de knipoog van die ene ster
Of het zachte van het ochtendlicht
Je bent en bent niet meer
Maar daar in het rechter boezem kamertje
Van je ouders en van mij
Daar diep van binnen blijf je steeds bij ons
Voor het dochtertje van mijn nicht waar we in 1984 afscheid van moesten nemen
Micheline Cuypers
ogenindeschaduw 