Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
Prille bloesem blaadjes
Wat als het gaat sneeuwen
Zullen witte watten ons omarmen
Beschermen met de mantel van liefde
Zodat we onze schoonheid niet verliezen
Zullen we angstig beven
Nu nachtvorst zo koud rondom ons danst
We zijn nog pril en broos
Willen zo graag ons bruidskleed met je delen
Micheline
La vie en rose
Hoe vanochtend douche stralen me verwarmden
Een melodie dicht bij me kwam
Klanken bleven hangen
Ik zelfs even woorden zong
Hoe ik later aan de wasdraad stond
Rustgevend want het zoeken naar de zelfde sokken
Had ik reeds lang naast me neergelegd
Hoe de wind zachtjes met me speelde
Dat ene liedje me bleef achtervolgen
Ik stilletjes weer neuriede en zong
Hoe ik niet begreep dat het me plots bekoorde
Niet dat het op de radio was
Maar ach wat het deed het er toe
Ik stapte vervuld van dankbaarheid in de nieuwe morgen
En dacht het wordt vast een wondermooie dag
Micheline
Ik neem je mee naar de kracht van de ondergaande zon
Ze lacht als een schitterende bruid
In de weerspiegeling van mijn woorden
Ik kleed haar aan met de mooiste lichtzinnen
Schrijf een fonkelend dicht voor jou
Omarm het met al je kunnen
En als het duister donker wordt
Verwarm je er dan aan met heel je zijn
Micheline
Daar aan de oever van de weerspiegeling
Voorbij het verstrengelen van het riet
Danst het beeldschrift van het licht
Met de muze letters van de dichter
Bundels van warme golfzinnen
Bewegen in de porien van zijn voelen
Micheline
Je stond er nooit echt bij stil
Hoe je doodgewoon rustgevend ontwaakte
Beneden brandde reeds de verwarming
Zodat de koude je niet deed huiveren
De geur van koffie pruttelde gezelligheid
Je vroeg je af wat je vandaag zou eten
Uit de radio een liedje dat je verwarmde
Alles zo gewoon heel doodgewoon
Tot plots nooit meer zijn slechte kant laat zien
Mensen op de vlucht
De angst in hun ogen
Kinderen die geen kind meer mogen zijn onrustig slapen …. Wat als de bommen vallen
Is er nog voedsel in de winkel
Zie ik als soldaat mijn gezin nog terug
Het veilig voelen is ver weg
Een land dat niet meer gewoon mag leven
Zo veel ellende
Zo veel levens die niet meer zijn
Zal ik mijn huis nog ooit zien
En mijn geliefden …. Mijn vrienden
Zal mijn land mijn land nog zijn
Ook voor hen was alles doodgewoon
Tot plots alles anders werd
En niets nog is wat het ooit was
Micheline
ogenindeschaduw 