Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
wil geen tranen meer
huilt het kind
wil pijn vertrappelen
stuk bijten
verscheuren
in repen
die troostend langs mijn wangen glijden
en deppen
de wonde waaruit verbittering sijpelt
om beelden die zwarte kringen kerven
in de tuin van opgehoeste dagen
stil nu maar
fluister ik
je mag rusten
in mijn ziel geborgen zijn
ik sluit de ogen van je droom
morgen ontvouwt zich een nieuwe dag
tover ik een glimlach op je mond
en kneed ik een masker voor je verdriet
© Merel
er ligt wat afgeschraapte huid
in het sneeuwveld van ijskoud
dunne lagen pijn
naast gestolde bloed doorlopen tranen
ze kleuren witte kristallen
die onthutst
het verhaal omhelzen
niet begrijpend waarom kinderen
fietsend op die ene tak
van hun levensboom
zo maar naar beneden vallen
en de eindstreep
veel te vroeg ontmoeten
© Merel
hoe een stergezicht
mijmerend naar beneden kijkt
licht gevend schijnt in het verhaal
hoe een droom
ontvankelijk wordt
wonderzinnen schrijft
als een wit verlangen
in een koude winternacht
en zij
die hoop minnend blijft geloven
kust vast gevroren lippen
die verkleumd eenzaam op een ijslaag liggen
verwarmt ogen
als blikken zonder kristalglans verdwalen ze
in een sneeuwstorm van niet kunnen
en in haar vleugels
gesterkt door een lichtgevend iets
mag het lichaam even rusten
er vallen fluistersterren uit de lucht
zo maar in de schoot van verder gaan
© Merel
ik zie woorden aarzelen
hoe ze zoeken
naar de mooiste zinnen in het letterbos
geen scherpe kantjes
alleen wat zachte laagjes
en een mantel van gevoelens
die troostend schouders streelt
behoedzaam komen ze wat dichterbij
of ze je ziel mogen raken
en zwarte randen lichtgevend kleuren
ik denk aan vandaag
hoe pijn als messteken in je snijdt
en kerstmis sneeuwtranen in je handen legt
ik wil ze voor je verwarmen
zodat ze als sterren
fonkelende herinneringen bij je brengen
je verdriet opvangen
vragen om stroomafwaarts een weg te zoeken
ik wil er zijn voor jou
maar weet niet wat zeggen
nu
ik mis je
zo benauwend naast je loopt
© Merel
hoe sneeuwwoorden uit de hemel vallen
mijmerend een zinsverhaal bedenken
hoe vlokken groeien
in de buik van winterwolken
popelen van verlangen
ze worden nieuwsgierig
vertellen droombeelden
vragen zich verwonderd af
wie als eerste de aarde zoent
en in de nacht van intense stilte
opent te zwaar beladen
behoedzaam de deur van ik laat je gaan
ze twijfelen even
nu ze zien hoe lang de reis zal duren
doet het vallen pijn
is er iemand die zachtaardig is
tot een kristal naar beneden dwarrelt
in haar onderweg geniet
van het rustgevende van het ogenblik
ontroerd schrijft ze de eerste letter
van een winters dicht verbonden zijn
© Merel
ze verdwaalt in winterwoorden
die ijspegels ketsen op het stilstaand water
haar zielenoog sneeuwt tranen
en de kamer langs haar linker boezem
is koud nu vonken niet meer vlammen
langs de stroom van eens bemind
klappertanden vingers
en het lichaam verkrampt
gegeseld door de gure streken van de wind
er zijn geen zinnen meer
die in het heetste van het spel
prikkelend langs haar benen kruipen
de heuveltop schildert een winterlandschap
en mijmert beelden in een kristalspiegel
© Merel
waarom winterdromen
koudzinnig waren
ze zag hoe een ijspegel
weemoedig naar beneden bengelde
alsof hij niet begreep
dat het lichtinval
zachtaardig zijn kristalglans beminde
er hing een open hemel in de lucht
met wat blauw donzig welbehagen
een winterzon die straal krachtig was
warme lijnen kleurde op beladen schouders
en hij die droom gebogen
naar de witte velden staarde
ijsbloemen tekende in het niets
begreep niet hoe iets in hem nog leefde
toch zong een merel
hoe ooit een gele roos zou bloeien
© Merel
hoe ik zo maar een dag opende
nog dronken van de nacht
zwarte draden ijverig het luchtruim kleurden
hoe maan blozen
licht gevend takken minde
en een winterboom
verkild zonder bladeren mantel
witte woorden dichtend
die rijm koud bevroren
voelde warmte in zich stromen
mijmerde bloesem zinnen
en wist
dat ooit de lente weer zou dromen
© Merel
en ik droom
hoe je mijmerwoorden bij me brengt
ook al slik je een stil verlangen in
en hang je een verkleumde mantel
over de schouders van de maan
wat ik zie is hoe in je blik
een winterroos tot leven komt
rood gloeiend straal je wat warmte
in het sneeuwwit van mijn dagen
en mijn ziel opent die ene kamer
daar waar uitgedoofde vonken
nog steeds
bedelend om liefde vragen
ik neem je mee in het diepste van mijn voelen
je handen woelen in mijn dichtgeheimen
of je het vuur opnieuw laat branden
is alles wat ik van je vraag
© Merel
het leek alsof december ijstranen schreef
verkleumd witzilver
zich wanhopig vastklampend
aan een kwetsbare tak
zo broos van binnen
breekbaar als een gebarsten ziel
dolend zonder mantel
in het winter beven
toch was er nog een sneeuwkristal
die van het maanrood proefde
zich wikkelde in zinnen
en wachtte op het zonnekind
ze kwam met wat geborgenheid
warme toekomstwoorden
die behoedzaam dromen herstelden
als parels die glans uitstralen
wat liefdesvoegsel voor die ene ziel
© Merel
ogenindeschaduw 