Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
je snaar trilt en met je vingers
raak je mijn lippen aan
begrijp je wat ik zeggen wil
dauwdruppels blozen verzadigde blikken
je voelwortels kronkelen nog even
en de geur van liefde
hijgt sidderend op je huid
je moet nu gaan
en ook al dwarrelen sneeuwvlokken naar omlaag
de extase kruipt bonkend tegen je aan
en het hartverwarmende dat je bevrucht
dicht ‘ik mis je’ in het ochtendlicht
© Merel
als voorbij de nevel van ingehouden adem
een ijskristal ontwaakt
gewikkeld in een bevroren stilte
het licht zachtmoedig de nieuwe ochtend zoent
de maan nog even omkijkt
zich in haar mantel hult
en de sterren in hun slaap
blozend het minnespel nabootsen
bespeel ik met mijn lippen
nog heel even je snaar
alsof ik wil zeggen
ik heb je lief
© Merel
je bundelt verlangen
in het licht van de pas gevlochten dag
dauwdruppels weerkaatsen woorden
en dichtgemijmer kruipt in je ziel
als dichter bij je komen
en haar zinnen in je stroom
de ruimte geven om te groeien
en in de stilte die je overvalt
raakt ze je liefdevol aan
dicht je lippen met vertrouwen
en de warmte van haar minnen
baart een buikhonger in je schoot
© Merel
je droomt een nachtvlinder
hoe ze in je gevoelens wat warmte brengt
haar vleugels dompelt in het minnewater
als een vrouw je lippen zoekt
en fluisterend je huidtaal streelt
hoe je haar ziel hebt aangeraakt
ze je meeneemt naar een plekje in het groen
waar tederheid bloesems bloost
en haar schoot ontvankelijk naar je kijkt
© Merel
er ontwaakt iets
in het gefluister van het stergemijmer
hoe het zwevend in de ruimte
als een droomverlangen
een knipoog aan de aarde schenkt
hoe ik weet dat ze weer zal groeien
lichtgevend
met mijn verbeelding speelt
en ik me wikkel
in het kleed van de maangodin
de wind bloost zwoele gedachten
nu ik je doorschijnend aan zal raken
mijn vingers voor je dicht
en jij je huidzinnen voor me opent
© Merel
hoe de ziel zweeft
in het mystieke van het zijn
voorbij de tijd die altijd is
zichzelf ontmoet
in het zijn van haar bestaan
om in de ruimte van de tijd
in de stilte van het ogenblik
het oneindige te overstijgen
© Merel
hoe een sneeuwbui
ijsletters in haar ziel schrijft
roersels bevroren gedachten spinnen
en het winterlicht
verkild
geen mantel voor haar weeft
hoe ze schaatsend als een winddicht
de trieste vlokken van zich af wil schudden
en hunkert naar wat teder wit
hoe jij zachtaardig
ijskristallen aan haar geeft
ze zijn warmbloedig
fluisteren liefdeswoorden
als maanvruchten die haar ik beminnen
© Merel
ik kleed zinnen in het wit
als een verwonderd kijken
in het dichten van de winter
mijn adem nevelt lichtsluiers
die een fluisterdeken weven
in de pas gesponnen dageraad
en aan mijn lippen
tintelen ijsbloemen een warme bloesemgloed
nu ik sneeuwzacht je naam bemin
© Merel
in het tijdloze van het zijn
weerspiegelt het licht dat wat altijd is
en in het gemijmer van het heelal
wordt een nieuwe ster geboren
ze is het kind van onze dromen
de hemelglans die ons bekoort
de weerkaatsing van het zijn
het zijn dat is
en het zijn dat nooit zal zijn
© Merel
hoe je adem geluidloos
langs je lippen zweeft
als vruchtbaar zaad
mijn ik begeert
en je in het wit van winterdromen
met vingerwoorden mijn huid ontdooit
je glimlacht naar mijn ziel
ik streel de zinnen van je handen
en wandel vol verlangen met je mee
© Merel
ogenindeschaduw 