hoe letters plots aarzelen

hoe letters plots aarzelen
twijfelend niet weten
of woorden nog verbroederen

en in het geritsel van de dag
geen zinnen dichten die zielsverbonden
het kind tussen de regels wiegen

morgen schrijft een vrouw poëziegolven in de zee
kuiert ze langs de branding
met in haar voetstap het meisje van weleer

misschien dept het de wonde in haar ziel
komt ze terug
is er een letterkruimel die zachtmoedig is
en haar vertelt hoe het nu verder moet

Herfstdraden

hij schittert herfstdraden
die in het licht van zonnevlechten
poëzie tintelingen mijmeren in mijn tuin

geraakt door een magisch iets
ren ik naar buiten
zoek de dichter
die met een glans van woorden
mijn levenspad bevrucht

als een krans van welbehagen
staat hij me op te wachten
met dichtzinnen die mijn ik aanraken
en het weven van letters die mijn pijn verbrijzelen

Hoe een appelboom

hoe een appelboom vertederend naar beneden kijkt
herfstadem goudkleurige blikken mijmert
en liefde op kousenvoeten
zich nestelt in het bladerenbed

hoe het getwinkel van vrouwenogen
het juiste plekje voor je dicht
ergens tussen de wortels van haar schoot

en jij die luistert naar haar buikgefluister
en hoort hoe knetterend een septemberavond wel kan zijn

het witdicht van het licht

in het witdicht van het licht
dansen letters
met de adem van haar ziel
en het lijkt alsof in het heilig vuur
de laatste steenresten verbrijzelen

er glimlacht een wind warme tranen van verbonden zijn
ontvankelijk rijgt ze letterparels tot een woord

fluisterend noemt ze het liefde
het klinkt zo mooi

Mijn weenkind

mijn weenkind

onmisbaar deeltje van mijn ik-je

ik dicht je in mijn spiegelziel

als een veilig onderkomen

in een zinsbed van gevlochten woorden

daar mag je jezelf zijn

verwarm ik je met mijn hartslagadem

ik koester je heel dicht bij mij

als dat ene maatje zo heel bijzonder

en als zwaar beladen je overvalt

wees dan maar niet bang

ik stroom wel met je mee

in je rivier van verder gaan

In de schittering

en in de schittering van kristalwoorden
voorbij het spinrag van hoe het ooit was
wordt een dauwdruppel geboren

ze is nieuwsgierig
rekt zich uit
wil verdwalen in het vergezicht
van hoe de ochtend vandaag ontmoet

heel even mag ze zijn
een glansparel van het licht

De laatste nachtresten

de laatste nachtresten sterven uit
en in het vergezicht
opent een mond de dageraad

in een nevelschim
spreken wazige letters
over de zin van verbonden zijn

het wordt licht
blootsvoets
zoeken ze schakels

en kristalwoorden
schitteren in het spinrag van een nieuwe dag

Als we dan dansen

en als we dan dansen als een lichtgewicht

in een bundel van gevlochten woorden

voorbij de droommantel te lang gedragen

het vuur van hartstocht naar ons wuift

beelden doorschijnend zinnen vonken

en de glans van tederheid in het spiegellicht weerkaatst

dan wikkel ik je uit mijn poëzie
en bloemlees je huid
met vingerdichten zo intens gemijmerd

Dans mijn lief

kom dans mijn lief
dans met de mijmerblossen van je droom

je moet niet bang zijn
om dat wat zinnen beelden in je stroomt
min lievend aan te raken

stil maar mijn lief
hoor je het briesje in mijn ik
ze omhelst een melodie alleen voor jou
als een intiem crescendo
zo harmonieus bewegend
op de tonen van de liefde

kom dans mijn lief
stap uit je droom en dans met mij

Terug verhaal

nog een keer blikt ze terug
omhelst de bloemlezing van het ver weg verhaal
streelt glunderend de laatste zinnen
en plukt vruchten
die als ademzoenen woorden benevelen

haar vleugels fluisteren een kom nu
het is mooi geweest
en in de tuin van haar ziel
bloost het ritme van het verder gaan

	Hilly Nicolay op Mama
	Sjoerd op Mama
	willyfotoblog op Mama
	andkfotorantje op Mama
	't is ZON-nebloem :o… op Mama