Ik had

ik had de dag wat willen rekken

het weggaan tegenhouden in de gang

maar ik zag hoe het afscheid zijn jas aantrok

kom aan het is tijd fluisterde hij

die grote vogel laat niet op zich wachten

en ik kon niet anders dan met je meegaan

tot daar waar de vertrekhal zijn grenzen voor me sloot

ik liet je gaan met een krop in mijn keel

een tot ziens en dan zag ik je niet meer

 

terug naar huis verdween stilaan de laatste zonnestraal

gelukkig sprong er eentje uit het wolkendek

en schreef met hoopvolle letters
voor je het weet is er weer een volgende keer

 

           © Merel

Als

als jij een sneeuwvlokje was

en ik een winterdicht

dan liep je uitgelaten tussen mijn verzen

klopte aan mijn woordjesraam

of ik met je mee kwam

samen zinnen glijden

een nieuw dicht verzinnen

als twee witte zachte donsjes
rijm beladen het mooiste rijm versieren

 

            ©  Merel

Nachtzoentje

Met dank aan Lies haar blog

 

 

met  blosjes op de  wangen

mijmert een nachtzoentje

op het kussen van verlangen

ze rekt zich even uit

wikkelt zich in een zuchtje van genot

het schemerlichtje knippert een goed gevoel

het duurt niet lang meer
dan zoenen twee zoentjes een goedenacht

 

            ©  Merel

Dat sterretje van jou

als het licht gaat slapen

komen ze uit hun witte wolken watten huisjes

als een twinkelend gefonkel

 

als je naar boven kijkt

zie je vast dat ene sterretje

het verwarmt je in deze stille koude nacht

is het knipperlichtje dat je beschermt

fluistert zachte woordjes

 

hoe het dichter bij je is dan je denkt

met je mee wandelt in je herinnering

een lieflijk schouderklopje voor je kneedt 

zachtjes je gemoedsrust streelt

en het missen besprenkelt met een liefdevolle blik

 

hoopvol kijk je uit het vensterraam

alsof een vuurgloed je omarmt

voel je het verbonden zijn

 

             © Merel

Het is donker

het is donker 

heel stilletjes zitten we op een bankje 

we kijken hoopvol naar omhoog

het duurt niet lang meer

dan is die ene ster vlak boven ons

 

we dromen

dat we van haar gefonkel plukken

zachte pluisjes in de wereld strooien

als groeizaad voor de vrede

en dat op een ochtend iedereen wakker wordt

met het vruchtbeginsel in zijn ziel

 

             ©  Merel

Wat

wat ga ik schrijven denk ik

en ik staar even naar het blanco blad

vind niet de juiste woorden 

om je te vertellen 

hoe blij ik ben dat ik je er zijt

er stroomt een warmte in mij

en ik schrijf alleen dat ene zinnetje

ik voel me zo gelukkig dat ik je moeder mag zijn

                    ©  Merel

 

Ik heb

Zo dolgelukkig omdat onze ver weg zoon vandaag landt en kerstmis samen met ons viert

 

ik heb je kamertje verwarmd

met al de liefde die we voor je voelen

er huppelen zelfs hittegolven

uitbundig in het rond

zo vol van vreugde

omdat je vanavond weer bij ons bent

 

je bed glundert uitnodigende blikken

vers gewassen lakens kijken naar je uit

je lievelingseten pruttelt zachtjes op het vuur

en je stoel mompelt eindelijk word ik weer bewoond

de deurmat oefent alvast vreugdekreten
voor als je straks binnenkomt

 

             © Merel

Nog heel even

ik zag je voor het laatst ergens midden augustus 

had het moeilijk om je weer los te laten 

ook al fonkelden je ogen gelukkig zijn

je werd weer mijn ver weg kind

toen je  vloog ver boven de wolken

 

met kerstmis ben ik er weer

las ik in je voetstap

die vrolijk met je mee huppelde

 

en nu ontsnapt een zucht van verlangen

het duurt niet lang meer

schommelt verrukkelijke tonen in mijn moederschoot

nog even dan zit je weer met ons aan de keukentafel

ademt je kamertje je adem
en ben ik weer je moeder van heel dicht bij

 

           ©  Merel

 

December zondag

het was een december zondag

onze vingers verstrengelden

in een terugblik van de afgelopen dagen

dat het fijn was las je in onze ogen

zelfs de regen kreeg het goed gevoel niet klein

en nu bij het ontwaken ademde de lucht

weer wat wolken met een streepje blauw

we slenterden nog even langs de stroom

lieten ons bekoren door vakmanhuisjes

bleven stilstaan bij wat klanken

raapten in onze onderweg stille nacht noten op

tot het tijd werd om naar huis te gaan

en zelfs dan nog verwende het landschap ons

met een schilderij van witte tinten

 

            ©  Merel

Wat woorden

ik kom wat woorden tegen

uitgeput liggen ze op de grond

ze zoeken naar een horizon

waar linten hoopvolle letters kleuren

en de wind met warme vlagen

de kilte in hun ziel verwarmt

 

ik ga naast hen zitten 

schommel hun weemoed in mijn schoot

vertel ze hoe ze best

de sporen van de lichtbundel volgen

het duurt niet lang meer

dan vallen zinnen uit de lucht
als voedsel voor hun levensweg

 

         © Merel