Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
bij de boomstronk van de nacht
leg ik een glimlach voor je klaar
hoe je verdwaalt tussen de rimpels van je gedachten
struikelt over woorden te lang gezwegen
dat ze eenzaam zijn lijkt je niet te raken
je bent niet eens verbaasd
nu de dichter in jou stervenspijnen baart
alsof de zomer aan je voorbij gaat
misschien kom ik je toevallig tegen
kijk zeg ik dan er is een vlammetje dat naar je lacht
als je maar weer in jezelf gelooft
en in de boomstronk die we ooit mijmerden
© Merel
aan de wasdraad van je bent weer thuis
keuvelen verhalen met je bergschoenen
ook al zijn ze doodmoe en versleten
samen halen ze herinneringen op
weet je nog die ene tocht
hoe kletsnat we waren van de regen
het klimmen een heel stuk voorbij tweeduizend meter
hier en daar lag er zelfs nog wat sneeuw
hoe we de stuwdam hoorden
het zacht gefluister van de meren
hoe we kronkelige paadjes wel zagen zitten
onze handen vol vertrouwen aan de rugzak van de begeleider
als ik terugdenk aan die ene man
hij kon niet meer
de helikopter die hem kwam halen
het ziekenhuis waar we hem moesten achterlaten
gelukkig voelt hij zich nu wat beter
de oude huisjes in ons dorpje
het knipoogje van de bloemetjes
vioolklanken in dat ene kerkje
ik wist niet eens dat Mozart me kon bekoren
de kookmoeders en hun lekker eten
de warmte van hier voel ik me goed
mijn gitaar en het breken van een snaar
de bonte avond en het afscheid nemen in de bus
tot volgend jaar wappert glimlachend in de wind
© Merel
er schommelt nog wat regen in zijn schoudertas
het wolkendek in het donkergrijs
trekt zijn rits weer open
alsof het gras nog steeds dorstig is
buien dartelen uitgelaten naar omlaag
ze zwaaien, voelen zich waanzinnig goed
zijn ze vergeten dat de zomer
nog niet van herfstvlagen droomt
bloemetjes begrijpen het niet meer
beven zelfs een beetje van de kou
ze zijn zo veel mooier in het licht
hunkeren mijmerend van een warme streling
hoe lang nog moppert het bieslook-kruidje
ik ben dat rotweer toch zo moe
ach kom niet zeuren glimlacht het vergeet-mij-nietje
klein en dapper wuift ze alle mismoed weg
© Merel
zo maar een zondag
wat denk je hangt er regen in de lucht
de wind doet wel een beetje gek
ach ja en wat dan nog
we trekken onze wandelschoenen aan
zien wel wat het wordt
kijk daar. . . schaapjes
ze komen zelfs nog wat dichter bij
kom nu eens kijken, is dat geen reiger
ja zeg wie had dat gedacht
moet je die hertjes daar eens zien
waar … daar vlak bij de watermolen
zelfs ezels hebben hun hier plekje
de ganzen kuieren als een tweeling welgezind
daar . . . een bouwvallig huisje half verscholen in het groen
en die schuur, wat staat ze wankel op haar benen
we wandelen nog wat tussen appelbomen
nog even en ze blozen rode wangen
en de peren daar iets verder
die mijmeren ook niet lang meer aan de takken
zomaar een zondag ergens in Haspengouw
© Merel
de zomer speelt nog steeds verstoppertje
wolken klitten samen
het blauw kruipt verkild in een binnenzak
het bieslook-kruidje weet het van horen zeggen
vertelt het aan het vergeet-mij-nietje
hoe een bloemetje zo lief
– je weet wel dat ene jongetje –
morgen een bron vindt om zijn dorst te lessen
ergens halverwege het klimmen in zijn onderweg
hoe het de ziel van een moeder bloemetje verwarmt
de zon binnen in haar zo lieflijk schijnt
© Merel
Voor een keertje een heel oudje hier terug in het nieuw gezet – omdat ik nu weet hoe een foto te posten (dank je wel hiervoor) – en omdat ik reeds lang droomde van een foto samen met deze woordjes. Het is niet mijn mooiste klaproos foto maar wel deze die hier het best bij past
je hebt je er bijna bij neergelegd
de muur te stevig om tegen op te boksen
went zelfs een beetje
alsof hij langzaamaan bezit van je neemt
met harde ogen naar je kijkt
zegt je bent een deel van mij
tot de verbijstering aan je arm trekt
misschien is het nog niet te laat
je ziet kleine scheurtjes
keiharde lagen
worden plots wat zachter
er komt beweging in de voegen
stenen te lang opeen gestapeld
vallen zuchtend uit elkaar
tot steengruis voor je voeten ligt
op een dag kijk je verwonderd om je heen
zie je hoe tussen het gruis een klaproos groeit
die met vleugels van de wind wat zaad verspreidt
je levensweg zo kleurrijk voor je dicht
© Merel
lang geleden met zijn vieren
zittend op het muurtje voor de schoolpoort
de zon schijnt vrolijke vieruurtjes
in onze handtas glundert het even samen zijn
we keuvelen gezellige momenten
laat de bel maar wat wachten
we hebben wel even tijd
nu na al die jaren vraag ik me af
hoe zou het zijn mocht ik je plots zo maar tegenkomen
wat als niet die ene juli dag
de dood zo maar op straat je stond op te wachten
zouden we samen herinneringen ophalen
wie weet misschien daar achter de statie
doen alsof we weer wachten op onze zoon
wat ik me afvraag die andere moeders
denken ze vandaag ook terug aan jou
wuiven ze net als ik vanuit de verte
naar daar waar je ook mag zijn
zeggen ze hetzelfde als ik je wil vertellen
je zou fier zijn op je zonen
want weet je ze doen het echt wel goed
© Merel
Morgenvroeg (woensdag) om 8 uur vertrekt zoonlief voor de derde keer op rij op alpenkamp. Deze foto is van twee jaar geleden, hij is de allerlaatste van de rij , houdt vol vertrouwen de schouder van zijn begeleider vast
je bergschoenen hunkeren hoge toppen
ze zijn nieuw
kijken de uitdaging vol verwachting aan
ik heb je winterkleren uit de kast gehaald
ze voorspellen koude vlagen
maar dat kan je pret niet storen
je rugzak neuriet reeds een Zwitsers melodietje
de koffer denkt wat ben ik zwaar
een blije lach komt je tegemoet
straks sta ik je uit te zwaaien
ook al weet ik dat je het niet ziet
ik zal wuiven tot je aan de horizon verdwijnt
zul je voorzichtig zijn galmt het in mijn hoofd
de schouder van je begeleider stevig vastgrijpen
niet struikelen in het wazige van je blik
je weet toch wel dat als het echt niet gaat …
het is al goed, ik zeg niets meer
ik laat je los alleen nog vlug een dikke zoen
© Merel
ze zwijgen even
dat bieslook-kruidje en vergeet-mij-nietje
en zelfs de zomer lijkt heel even op de dool
er is een bloemetje zo lief
een jongetje dat zijn mistogen even niet verteert
hoe het dondert in zijn hoofd
het lijkt alsof alles tegenzit
hoe zijn blaadjes verschrompelen
en niets zijn dorst kan lessen
hoe een moeder bloemetje dicht bij hem blijft
zo graag in dat wereldje van hem wil wandelen
hoe zelf zij heel even haar kopje laat hangen
omdat zijn pijn wortel schiet in de kern van haar ziel
© Merel
een zaadpluisje
in het windstille van de verwondering
sierlijk ruisend met haar kanten kleedje aan
keuvelend in een dichtblik van grassprietjes
leeslinten van verbonden zijn
voorbij de ruimte van de tijd
vliegen in het licht van morgen
eens neemt de wind haar mee
als het witdicht van vleugelwoorden
het sterrenzaad in een veld van nieuwe zinnen
© Merel
ogenindeschaduw 