Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
Danke voor de steun. Duimen jullie mee dat die ver weg witte jas vlug van zich laat horen
ze is lief die witte jas
wikkelt in zachte laagjes
dat wat ik reeds vermoedde
het doet pijn
zaait verwarde kronkels in mijn hoofd
hoeveel verder zal mijn horizon nog krimpen
toch is er een sprankeltje hoop
want ergens wat verder weg weet ze te vertellen
is er een andere slimme witte jas
hij zorgt misschien voor een lichtpuntje
in mijn akelige blinde vlek
©Merel
Als onzekerheid in je huilt
bang afwachten bonkt in je hoofd
niet weten hoe of wat
gelukkig is er dan de liefde
je maatje je steun je toeverlaat
je liefste die je tranen droogt
het weten dat je samen
ondanks alles dezelfde weg bewandelt
©. Merel
wegens omstandigheden is het momenteel voor mij niet mogelijk om veel blog bezoekjes te doen.. Zo nu en dan eens hoop ik dat je me ergens ziet verschijnen ….
en plots wandelt zou het kunnen
krampachtig naast je in je gedachtegang
je probeert het te negeren
stapt wat sneller
en hoopt dat het je niet in zal halen
je sluit heel even je ogen
wie weet als je ze opent
is alles net weer zoals het vroeger was
maar ergens in de verte mompelen je genen
we weten nog niet wat we gaan doen
© Merel
ik zomer rustig verder
traag fluisteren mijn woorden
op het ritme van ik zie wel wat ik doe
ik zomer rustig verder
kuier mijmerend met mijn zinnen
zwaai vrolijk tot een volgende keer
© Merel
Gewoon wat woordjes …. voor iedereen die het soms moeilijk heeft
het kan gebeuren dat bang afwachten naast je wandelt
de afslag van het leven niet goed weet welke weg te kiezen
wat er ook gebeurt blijf geloven in dat ene wonder
wie weet kleurt de horizon morgen hoopvolle tinten
kom je langs dat ene bankje
waar samen gaan we ervoor je staat op te wachten
en voel je hoe de zomer je eindelijk ook verwarmt
© Merel
Marc : 7 juli 1966 …… 11 mei 2012
hoe een witte vlinder naast me vlindert
in de tuin van eeuwige rust
ik terugdenk aan die ene mei woensdag
toen je voor altijd daar mocht slapen
want je hoofd was moe gestreden
en zei het is genoeg geweest
hoe we daar afscheid van je namen
bergop wandelden weg van jou
hoe een witte vlinder me plots begeleidde
alsof je zei ik laat je niet alleen
en als ik nu een witte vlinder zie
voelt het nog meer als anders
dat iets van jou heel dicht bij mij is
© Merel
Omdat zijn woorden zo veel zeggen heb ik voor een keer enkele zinnen van Kahil Gibran erbij gehaald
ik weet het wel
een wijs iemand schreef ooit
’je kinderen zijn je kinderen niet
jullie zijn de bogen waarmee je kinderen
als levende pijlen worden weggeschoten’
maat toch …..
jij onze jongste onze zoon zo heel bijzonder
je zoekt je eigen plekje gelukkig dicht bij huis
nog twee nachten slapen
dan strek je je vleugels en vlieg je uit je vertrouwde nestje
ach ja ik weet het wel zoon lief
loslaten is een stap soms moeilijk op onze levensweg
ik gun het je en ben trots op jou
maar toch er spookt zo veel door mijn hoofd
of het gaat lukken
of je je daar niet eenzaam voelt
ik laat je los zoals een moeder het steeds weer doet
een klein stemmetje fluistert alles komt wel goed
van in de verte wandelen we dicht bij je als het nodig is
ga nu maar mijn zoon zo heel bijzonder
met sterke takjes bouw je vol vertrouwen aan je nieuwe woonst
© Merel
ogenindeschaduw 