Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
Die woorden van mij
Ze zijn een beetje moe
Ze dromen wel de zachtste beelden
Maar de zinnen waarmee ze groeien
Fluisteren vandaag even niet
Ik laat ze nog wat in de lappenmand
Dek ze toe met een dekentje van er is niets dat moet
Morgen is er weer een nieuwe dag
Micheline
Ik raap wat woorden op
Woorden die ik ooit voor je schreef
Hoe mist naast je danste
Je niet bang moest zijn
Ik je wel zou helpen in je onderweg
Nu kijken woorden me uitdagend aan
Hoe kan ik anders dan er voor gaan
Nu jij met je nevelslierten zo mooi weet te leven
Je doet het zo ontzettend goed
Dat ik trots op je ben mijn zoon
Wil ik je nog even zeggen
Micheline
En weer draaien we de tijd terug
De avond donkert zo veel vroeger
Een warme jas is ongeduldig
Veel te lang kwam hij niet meer buiten
Het kerkhof kleurt als een schilderij
Waar bloemen in al hun schoonheid mijmeren
Het voelt goed hier even rond te dwalen
Dag zeggen aan zij die zo dierbaar zijn
Maar het mooiste plekje om hen te herinneren
Is dat ene kamertje in het diepste van mijn ik
Micheline
Plots tikt het afscheid op je schouder
Haast je
Zijn leven bengelt aan een heel zwak draadje
Daar tussen de witte lakens Staat zijn laatste adem je op te wachten
Je hebt nog even fluistert hij met hese stem
En handen verstrengelen in een gloed van warme liefde
Nu kruipt een leegte diep in jou
En het missen traant een stille traan
Tot het licht je zachtjes streelt
En de herinneringen om wie hij was
Een glimlach op je lippen kneedt
Micheline
11 oktober onze huwelijksdag
Ik lief je
Fluister ik stilletjes in je oor
Je lieft me
Streelt zachtjes mijn huid
Hoe we na al die jaren
Steeds meer lieven
Schommelt als een symfonie van liefde
Zo teder op onze lippen
Micheline
De ochtend ontwaakt met blije teugen
Ook al schrijft september nu herfst
Ze voorspellen een warme zondag
Zomer jurkjes krijgen nog geen vrijaf
Blote benen kuieren langs de straat
Terrasstoelen nodigen je uit
Voetstappen ritselen in het bos
En zondag herfst op zijn mooist
Micheline
Vandaag is het een jaar geleden dat ik de injectie met gentherapie kreeg.
Het was een jaar met vallen en opstaan. Ik begon er aan met een rugzak gevuld vol goede moed.
Zou het niet helpen dan zou het toch wel met die injectie stoppen dacht ik en niet verder gegaan.
Helaas het heeft niet mogen zijn.
Gisteren waren we weer in Gent
Ik zie nu een klein beetje kleur sommige kleuren toch van heel dicht bij. Dat is toch al iets. Ieder klein beetje beter is een stap verder.
Mocht ik nu zien wat ik vorig jaar in september zag dan sprong ik een gat in de lucht en was ik dol gelukkig. Niet dat ik nu niet gelukkig bent maar dan was ik het nog een heel klein beetje meer.
Mijn glas blijft halfvol en ik hoop dat dat zo blijft.
Ik ga ervoor. Ondanks alles is er nog zoveel moois rond om mee
Micheline
Dat moet zijn moest ik nu zien wat ik vorig jaar in september zag dan sprong ik een gat in de lucht
