Gedichten van Micheline Cuypers geweven met de emotie die haar overvalt
Het duurt veel te lang
Zucht een winterjas
Ik ben zo moe
Wil zo graag wat rusten
Opgeborgen in de kast
Ik hoor het zuchten van andere jassen
Hoe zit het met de lente
Misschien moeten we haar wakker schudden
Is ze de tijd vergeten
Dan kunnen we eindelijk aan onze zomerslaap beginnen
Micheline Cuypers
Ik dicht een blauw verlangen
Met groene letters van ontwaken
Te lang in slaap gewiegd
Dromend van een nieuw begin
Micheline Cuypers
Ik dicht een blauw verlangen
Met groene letters van ontwaken
Te lang in slaap gewiegd
Dromend van een nieuw begin
Micheline Cuypers
Mag ik een zilverdraad zijn
Aan je tak zo moe getakt
Ik zal zachtmoedig zijn
Je groeven omarmen
Met het mooiste van mijn ik
Wat fijn gesponnen mijmeringen
Geweven in een kanten kleedje
Droom ontvankelijk
Wachtend op het juiste licht inval
Micheline Cuypers
Op het spinrag van een pas gesponnen zilverdraad
Rekt ze zich uit
Als een mijmer parel
Verlangend naar de nieuwe dag
In de stilte van de prille ochtend
Ontvankelijk voor dat wat komt
Speelt het licht doorzichtig met haar zijn
Je bent zo mooi fluistert het web
Zo hart verwarmend
Ik zie in jou de glinstering van een glimlach druppel
De kristal liefde van het roerloos samenzijn
Micheline Cuypers
Verlegen
Nog niet goed wetend
Wordt het licht wat sterker
Achter de wolken droomt de zon
Hoopvol in haar gemijmer
Is ze sterk genoeg
Kan ze stralend haar glimlach schenken
Of kan zwaar beladen het niet meer aan
En ontsnappen regendruppels als uitlaatklep
Micheline Cuypers
Al mijn nieuwe kleine beetjes kunnen
Ze maken me zo veel sterker
Als vooruit gaan in mijn onderweg
Soms komt er eentje weer dichtbij
Kijkt me uitdagend aan
Kom aan je kunt het
Weg met die onzekerheid
Het lukt je wel
Tot ik het gisteren omarmde
En mijn kunnen nu weer wat groter is
Micheline Cuypers
Het was een donderdag
Een blauwe lucht donderdag
Met speelse witte strepen die bekoorden
Even voelde ik me een fotomodel
Ik die niet van poseren houd
Stapte mee in het verhaal van de fotograaf
Het voelde goed
Zo ongedwongen
Als spelevaren met het beeld
Even was ik zelfs weer het kleine meisje
Liggend in het gras met boterbloempjes
Wie had dat gedacht
Micheline Cuypers
Ik neem je mee naar het gedempte van mijn zinnen
In de stilte van het wonder mooie
Nu het maanlicht mijn woorden zoent
We zeggen niets
Wiegen ons in de voelsprieten van het nacht gemijmer
En knuffelen de verzen van onze liefde
Micheline Cuypers
Er beweegt iets
Aarzelend
Nog wat verlegen
Met kleine pasjes in het nieuwe
Vogels fluiten een lente lach
En ik
Ik zou wel willen
Maar ben geen deuntjes fluiter
Dus luister ik ingetogen
Naar het concert van hoop
Micheline Cuypers
Zo maar een zondag ochtend
Dat eerste kopje koffie luistert
Verlangend naar het gepruttel
Een liedje op de radio vertelt me
Hoe traag de dag mag starten
Die eerste zonnestraal twijfelt
Ze weet nog niet wat vandaag zal brengen
Wordt de lucht wat sterker
Of blijft ze schuilen achter het wolkendek
Ach ja weet je
Het is wat het is
Ik streel de lachrimpels van het nieuwe
En stroom verder in het goed gevoel
Micheline Cuypers
ogenindeschaduw 