Mistgordijn

Hoe een mistgordijn vanochtend het zicht belemmerde
Wist je me te vertellen
Ik keek naar buiten
Wat ik zag was een dag als andere dagen
Misschien zo dacht ik
Zie je nu een heel klein beetje
Hoe ik in mijn nieuwe wereld leef

Micheline

Mama

Mama

Vandaag 30 jaar geleden.

Zo lang reeds
Toch lijkt het nog zo dichtbij
Die ene dag alsof het zo moest zijn
Papa en ik samen daar waar jij tussen witte lakens lag
Je kamer aan het einde van de lange gang
Niemand die ons tegenhield
Ons vertelde dat de dood je reeds stond op te wachten
Niemand die ons had gebeld
Om te zeggen dat je met je laatste adem vocht
We hadden nog even fluisterde je bootsman
Voordat hij je meenam naar de overkant
Nu kijk ik starend voor me uit
Mama dank je wel voor alles wat je voor me deed

Micheline

Soms

Soms kruip ik in de stilte
Wacht ik hoopvol
Tot de juiste woorden tot me komen
Ze zijn lief
Op kousenvoeten om het stil zijn niet te storen
Ze weten me te verwarmen
En ik laat ze wandelen in mijn zijn
Tot ik het mooiste van hun kunnen
Hier met jou kan delen

Micheline

Samen

Bij het ontwaken van de dageraad
Danst het niet meer donker in de kamer
Was ik maar je licht fluistert een zonnestraal
Dan was het voor jou weer helderblauw
Geeft niet glimlach ik
Ik grijp me wel vast aan een van je bundels
Als een leidraad in het verder gaan
Zo samen onderweg kunnen we dit wel aan

Micheline

Verkleumde letters

Verkleumde letters

Na een kletsnatte woensdag

Of we mogen schuilen
We hebben het koud en zijn doorweekt
Beefden verkleumde letters
Ik nam ze mee naar binnen
Dompelde ze in een bad van warme woorden
Droogde ze heel zachtjes af
Slaap nu maar je mooiste slaap
Morgen bij het ontwaken
Dat beloof ik
Mogen jullie wandelen in mijn zinnen

Micheline

Zes voetstappen

Zes voetstappen gezellig naast elkaar
Even op wandel zomaar op een herfstdag
En als mijn ogen het even moeilijk hebben
Zijn er vier extra kijkers om me te begeleiden
Ook al is het frisjes
Het samenzijn weet ons te verwarmen
Met snelle pas richting kerkhof
Door de open poort komen we in de tuin van stilte
Of jullie het goed vinden vraag ik
Samen zoeken naar het plekje waar broerlief rust
Want alleen lukt het me niet meer
Daar sta ik dan veel te lang geleden
Dag grote kleine broer van mij
Het voelt goed om hier te zijn

Micheline

Een maandag voormiddag

Een oktober maandag voormiddag
Even aan de rand wat vijveren
Ik vraag de vissen hoe het met hen gaat
Heel stilletjes laten ze me weten
Het voelt al koud en we blijven liever rustig op de bodem
Ik wandel met
trage pas door ons tuintje
Voel hoe de bladeren onder mijn voeten kraken
Het geeft me een goed gevoel
Het weten dat seizoenen komen en weer gaan
Om in al hun schoonheid mijn zinnen te bekoren
En ook al zie ik niet alle kleuren
Ik kan erom treuren maar dat helpt me niet vooruit
Er zijn gelukkig nog zo veel zintuigen om me aan te verwarmen

Micheline

Jij en ik

Jij en ik

Hoe in het tuintje van genegenheid
Het liefdesplantje vrolijk naar ons zwaait
Hoe het steeds weer verder groeit
We de vruchten ervan plukken
Hoe fluisterbloemen heen en weer wiegen
Warme zinnen dicht bij ons komen
Zachtjes zingen dit voelt zo goed
Hoe jij mijn lichtje in mijn wazig kijken bent
Hoe ik een dank je wel zoen aan je geef
Hoe jij en ik samen onderweg zijn
Vandaag reeds 41 jaar
Hoe we hand in hand verder wandelen
In elkanders ogen kijken
Ik zie je graag erin lezen samen een nieuwe bladzijde schrijven
Met letters die alleen wij begrijpen
Zo wonder mooi kan liefde zijn

Micheline