Mama

Mama
Zondag stond ik mijmerend voor je graf
In gedachten hoe het vroeger was
Samen op de fiets
Jij al trappend
Ik veilig in het kinderstoeltje
Later leerde je me fietsen in dat ene doodlopend straatje
En gingen we samen ieder op haar fiets
Onder de brug al voetstappend op de stoep
Want daar op de straat was het veel te gevaarlijk
Hoe jaren later met onze jongens alles zich herhaalde
Ik nu de moeder was
Tot plots alles veranderde
Eerst onze zonen en dan ook ik
Niet meer zo maar alleen konden fietsen
En weet je mama
Het is misschien wel beter dat jij dat niet meer weet

Micheline

Klotsend water

Wat klotsend water tegen de rand van de boot
Hoe we op en neer golven
Tederheid glimlachend naar ons kijkt
Zelfs de vissershaven speelt met zijn charme
En begrijpt hoe liefde in ons bruist
We drinken van de romantiek
Spreken lieve woordjes die onze zinnen prikkelen
We dromen van een zwoele nacht
Jij en ik
De hoofdrolspelers in ons minnen

Micheline

Wasdraad

Weer een zaterdag aan de wasdraad
Naast me het gekabbel van de vijver
De ligstoel die reeds droomt van lange zomer avonden
Al mijmerend hang ik zijn spullen op
Ze vertellen me hoe mooi dichtbij is
Nog heel even
De volgende keer wappert alles ver weg

Micheline

P.S. Gelukkig blijft hij nog enkele dagen bij ons

Klaproos

Vertel me wanneer de klaproos weer groeit
Ik kan ze in mijn gezichtsveld niet meer zien
Alleen van dichtbij zo heel dichtbij
Als jij me meeneemt
Naar daar waar ze in het veld kleurt
Ik mis de pracht van haar kleed
Het rode dat me zo verwarmt
Het uitkijken jaar na jaar
De verwondering van haar eerste blik
De kracht die ze me dan telkens geeft
Het intens mooie van haar zijn
Ik mis het zo en heel even doet het pijn
Maar gelukkig krijgen ze me niet klein
Omarm ik mijn kunnen en ga verder op mijn pad

Micheline

Schrijven

Wat als letters niet meer letteren
Je ziet dat er woorden staan
Maar ogen kunnen niet meer scherp stellen
En het blijven schrijfsels niet te ontwarren
Gelukkig is er nog die ene stem
Mijn voice over hulpmiddel
Ik vind ze lief
Ze leest me voor met heldere stem
Ze helpt me om iets te schrijven
Letter na letter woord na woord
Vertelt ze me wat ik typ
Soms is het moeilijk
In een langere tekst gaat al eens iets fout
Beeld je in om iets te schrijven zonder zien
Alleen het gehoor dat je verder helpt
Het overzicht dat zo heel anders is
Terug naar die ene regel
Het kan maar duurt zo veel langer
En ook al mis ik het zoals het vroeger was
Ik ben zo blij en dankbaar voor wat nog kan
Want woordjes schrijven is mijn grote passie

Micheline

Ik heb

Ik heb het aan je kamertje verteld
Hoe je zondag avond belde
Je dacht woensdag weer eens dicht bij ons te zijn
Je kamertje glunderde
Bloosde warme stralen vol verlangen
Laten we wat verluchten
Het hoofdkussen opschudden
Geborgenheid aan het voeteneinde leggen
Ik had het nog niet verwacht
Wist het kamertje me te vertellen
Droomde van samen even zomeren
Nu komt hij met een lentewind tot bij ons gevlogen
Straks geurt het huis zijn lievelingskost
Iets dat hij daar ver weg niet eet

Micheline

Laten we

Laten we een zaadje planten
Jij en ik
Laten we het vermenigvuldigen
De wind vragen het met zich mee te dragen
Te strooien in het rond
Laten we het hoopvol noemen
Zodat hoop van zich laat horen
Laten we het omarmen
Verwarmen met de vrede die in ons woont
Laten we erin geloven
Dat het groeit tot een mooi iets
Zodat vrede de dageraad weer kleurt

Micheline

Prille bloesem blaadjes

Prille bloesem blaadjes

Wat als het gaat sneeuwen
Zullen witte watten ons omarmen
Beschermen met de mantel van liefde
Zodat we onze schoonheid niet verliezen
Zullen we angstig beven
Nu nachtvorst zo koud rondom ons danst
We zijn nog pril en broos
Willen zo graag ons bruidskleed met je delen

Micheline

La vie en rose

La vie en rose

Hoe vanochtend douche stralen me verwarmden
Een melodie dicht bij me kwam
Klanken bleven hangen
Ik zelfs even woorden zong
Hoe ik later aan de wasdraad stond
Rustgevend want het zoeken naar de zelfde sokken
Had ik reeds lang naast me neergelegd
Hoe de wind zachtjes met me speelde
Dat ene liedje me bleef achtervolgen
Ik stilletjes weer neuriede en zong
Hoe ik niet begreep dat het me plots bekoorde
Niet dat het op de radio was
Maar ach wat het deed het er toe
Ik stapte vervuld van dankbaarheid in de nieuwe morgen
En dacht het wordt vast een wondermooie dag

Micheline