Tussen de nerven

tussen de nerven van een pas gevallen blad 

lees ik een gedicht 

hoe ze in de lente van haar dagen 

plots ontluikend aan een tak ontwaakt

ze is daar niet alleen 

keuvelt gezellig met haar soortgenoten 

kijkt al mijmerend om zich heen

vraagt zich af hoe het daar beneden is

in de zomer beweegt ze gemoedelijk heen en weer 

een zacht windje speelt met haar zinnen 

het wordt warm en dorstig als ze is

krijgt ze niet meer genoeg sappen van de boom 

ze verlangt naar koelere dagen 

en als stilaan de herfst komt

wikkelt ze zich in een kleed van vurige kleuren 

er komt een stormvlaag

en ze ziet bladeren naar beneden dwarrelen 

voelt hoe ze met kleine beetjes zwakker wordt

beseft dat ze ook wel eens zal vallen

en vraagt zich af of het pijn zal doen 

tot ze op een dag echt niet meer kan

ze zweeft als een lichtgewicht

het voelt goed dat zachtjes dwalen in de wind 

alsof ze poëzie schrijft op een novemberdag 

nu ligt ze daar met al haar vrienden 

en in de stilte van de avond 

hoor je hun stil gefluister 

weet je nog hoe het allemaal begon ….

 

                 ©  Merel