Je zei niets meer

je zei niets meer
er nevelde alleen een stilte
van ingehouden adem

als een mistroostig schokgolven
van afgebeten huid
gedompeld in wat zoutzure tranen
verscheurde je februari dagen

ik zag de lucht verschrompelen
en uit de kruin van onze droomboom
sijpelde wat bloed
als een scharlaken fluistersterven
van zuurstofarme klanken

      ©  Merel