je zei niets meer
er nevelde alleen een stilte
van ingehouden adem
als een mistroostig schokgolven
van afgebeten huid
gedompeld in wat zoutzure tranen
verscheurde je februari dagen
ik zag de lucht verschrompelen
en uit de kruin van onze droomboom
sijpelde wat bloed
als een scharlaken fluistersterven
van zuurstofarme klanken
© Merel
deze vind ik een beetje bangelijk … Heel mooi geschreven, maar het geeft me geen vrolijk gevoel … maar dat is vermoedelijk de bedoeling … ik voel weer die pijn.
Lieve groetjes en een fijne dinsdag
LikeLike
Ik zeg wél nog iets, Merel: jouw gedichten hier zijn weer top! En dit gedicht gaat tot in de wortels van pijn.
Groetje
LikeLike
Een prachtig maar zo droevig gedicht …
Groetjes van Fleur
LikeLike